Ken je dat gevoel dat je wakker wordt en niet kunt wachten tot je vakantie begint? Ik niet. Ik ken wel het ‘what the fuck was I thinking toen ik boekte?’-gevoel als ik met buikpijn en spetterpoep op het toilet zit. Voor de 3e keer die ochtend. Je leest het goed; ik was (op mijn manier) klaar voor een nieuw avontuur. Een ‘hoogtestage’ van drie maanden op de stranden van Koh Phangan, een eiland in Thailand. Doel? Mijn schrijfvaardigheid verder ontwikkelen. En zonnen. Niet noodzakelijkerwijs in die volgorde.
Vertrek uit ‘Shaven Haven’
De vlucht was in de professionele handen van Egyptair. Sommigen vroegen me of ik levensmoe was, alsof ik samen met enkele schreeuwende mannen rechtstreeks koers zou zetten richting een hoge toren en een collectief maagden. Bij de gate had men moeite met het kiezen van de juiste toren (of maagden), want ik begon met de nodige vertraging. Enigszins verontrust maakte ik een laatste sanitaire stop. Mijn oog en urine vielen op de overvloed van schaamhaar op de toiletrand. Van toiletpot wisselen leek zinloos. En dat was alleen al op het mannentoilet. Bij de vrouwen ben ik maar niet gaan kijken, maar ik wist wel dat het menens was die dag en dat ik op het punt stond het land van ‘shaven haven’ te verlaten.
De reis richting Mekka was opvallend rustig, geen Arabische muziek die door de luidsprekers schalde, geen schapen, alleen af en toe een kebablucht. Als je met een Arabische vliegtuigmaatschappij vliegt, weet je wel één ding. De Arabische schoonheid van het boordpersoneel is onevenaarbaar: mooie amandelvormige ogen, goed verzorgd, welgevormde lichamen. Alleen jammer dat het allemaal mannen van middelbare leeftijd waren.
Klaar met reizen
Na het maximale uit mijn reis gehaald te hebben (ruim 40 uur, inclusief de twee gebroken nachten) was ik klaar met mijn reis. Klaar om weer naar huis te gaan bedoel ik daarmee. Al moest ik zwemmen. Mijn ‘what the fuck was I thinking’– gevoel had plaats gemaakt voor een veel subtieler ‘Get me the hell out of here’-gevoel. Ik voelde me eenzaam, dit hele avontuur voelde als een grote vergissing en de resterende 88 dagen van mijn reis waren er 88 te veel.
Reizen betekent jezelf tegenkomen. Dat is wat het boeiend maakt, maar zo voelt dat niet op het moment dat het tegenzit. Los zijn van alles wat vertrouwd voelt, van alles en iedereen die je houvast geeft, legt alle verantwoordelijkheid bij jou. Ook als je moe en hongerig bent, en geen idee hebt wat je te wachten staat. Als je samen met anderen reist, heb je die problemen veel minder. Je kunt dan altijd nog terugvallen op iemand die ook geen flauw benul heeft van wat hij/zij aan het doen is.
Vooral als je alleen reist, is er maar één iemand die invloed heeft op hoe jij je voelt: jij. Dat is moeilijk op de momenten dat je graag een ander bij je hebt die je door de situatie heen trekt. In plaats daarvan loop je tegen de grenzen van je eigen ontwikkeling en karakter aan. Grenzen waar je jouw wereld zorgvuldig omheen hebt gebouwd, zodat je er vooral niet te veel last van hebt. Zelfs als dat betekent dat je jezelf daardoor (onbewust) beperkt in je groei als mens. Totdat iets of iemand er dus voor zorgt dat die balans verstoort raakt. Dan ga je nat. Ik kan hier nog over doorgaan, maar ik zal me beperken tot een verwijzing naar www.korrelatie.nl voor meer informatie. Waar het op neer komt, is dat je door alleen te reizen heel duidelijk de kanten van jezelf ziet die je beperken en dus weet waar je nog mag groeien.
De red-headed slut
Tot overmaat van ramp kwam ik op Koh Phangan (de eindbestemming) aan, zag de horde taxichauffeurs, new age hippies en loslopende veganisten en ik dacht alleen maar ‘wat moet ik hier?’. Eten. Het antwoord bleek ‘eten’. Ik moest gewoon even eten. En slapen. En als door een godswonder leek ik opeens in het paradijs beland!
Bij nadere inspectie bleek het paradijs een rustig, relaxed hostel te zijn bij een mooie baai. Met een zwembad, een bungalowtje voor mij alleen en een bar met internet.
De drankjes aan de bar deden vermoeden dat het er ruig aan toe kan gaan hier. Zo schenken ze hier de cocksucking cowboy, de attitude adjuster en de red-headed slut. Kortom, genoeg middelen voor de meest geharde backpacker om zich door de momenten van eenzaamheid te drinken.
Een Sloveen aan de eettafel naast me vertrouwde me toe dat hij verschrikkelijk veel zin had in een red-headed slut, want daar ging hij lekker op. Toen ik terugkwam met het drankje, bleek alleen dat hij het niet over het drankje had…
De dagen daarna herstelde ik snel. Mijn gevoel, de sfeer, het eten en het weer zijn allemaal om over naar huis te schrijven. Vandaar deze tekst. De komende dagen staan in het teken van het regelen van vaste woonruimte, een scooter en een normaal bioritme. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het nu heerlijk vind hier.
Vraag het Stan
Na het plaatsen van een artikel ontvang ik vaak uiteenlopende vragen van lezers, zoals; “Stan, hoe warm is het daar?”, “Hoeveel vrouwen scoor je gemiddeld per avond?”, “Wat was een keerpunt in de Koude oorlog?”, etc. Ik kan helaas niet alle vragen persoonlijk beantwoorden, daarvoor is het hier te warm. Daarom verloot ik een vraag onder mijn lezers. Uit alle goede inzendingen zal ik onder toeziend oog van een Thaise masseuse een vraag uitkiezen en die in mijn volgende artikel behandelen. Tot dan!
